2. Marzyła o świecie, który nie istniał.

Kochane duszyczki,

jest mi ogromnie miło, że ktoś tutaj zagląda. Dziękuje Wam wszystkim razem, dziękuję także każdej z osobna. Jesteście sensem, jesteście jutrzejszym dniem dla mnie.

__________

Chce tam, gdzie dotyk sprawia cuda.

-Mmm..

-Emily, słyszysz mnie?- usłyszała nagle, po długiej nieustającej ciszy.-Emily..- powtórzył znany jej głos.

-Tak.. słyszę..- wychrypiała-Co się.. głowa mi pęka..- majaczyła i powoli zaczęła dotykać swojej głowy.- Operacja..- wyszeptała po chwili.

-Już po. Dobrze, że się już wybudziłaś. Wszystko poszło bardzo szybko i sprawnie. Rokowania są naprawdę bardzo dobre.

-Jak zawsze.

-Bądź dobrej myśli, a teraz odpoczywaj. I staraj się nie zasypiać.

-Rozkaz.- jej spękane wargi wygięły się w delikatnym uśmiechu.

I ta cholerna ciemność, która doprowadzała ją do szału.

*

Jego wzrok sztyletował i zabijał mnie od środka. Patrzył tak, jak na najgorszego wroga, nie jak na brata. Rzucał przekleństwami i wyzwiskami pod jej adresem, a ja stałem jak zahipnotyzowany, nie reagując. Nie potrafiłam nic powiedzieć, bo w tym momencie czułem potworny wstręt do jego osoby. Paznokcie pokryte czarna emalią migały mi raz po raz przed oczyma. Wymachiwał rękoma, krzyczał i robił straszne zamieszanie. Rzucił kilka kolorowych czasopism w moją stronę, a ja zareagowałem gromkim śmiechem. Ucichł. W końcu, po kilkuminutowym kazaniu, zamknął się.

-To, że twoją jedyną miłością jest sława, nie oznacza, że jest i moją. Przecież nie mieliśmy się dzielić dziewczynami.- zaśmiałem się po raz drugi.-Skończ!- warknąłem, kiedy znów jego usta otwierały się, aby coś krzyknąć.-Wracam do Berlina.

-Nie możesz.

-I co, zabronisz mi?

-Tak.

-Nie myśl, że się tym przestraszę.

-Wiesz, że to będzie koniec?

-Domyślam się.

-Będziesz nikim, tak jak ona. Tak jak nasz ojciec. Ty się nigdy nie zmienisz. Jeżeli wrócisz do niej, to i tak zawsze będziesz ją zdradzał. Już nie pamiętasz, jak to było? Lgnąłeś do każdej już po kilku drinkach, choć jeszcze przed wejściem zarzekałeś się, że już nigdy jej tego nie zrobisz. Ile przeleciałeś na boku, przez te dwa lata, Hmm? 10? 15? No, chwal się bratu!- mówił bez ogródek, a ja czułem jak serce mi przyspiesza. Nie ze złości na niego, ale na siebie samego… Wiedziałem, że mówi prawdę. Wiedziałem. Bezwzględnie uderzył w najczulszy mój punkt. Znał mnie na wylot i w tym momencie jego pewność przy wypowiadanych słowach mnie dobijała. Przywołał obraz mojej osoby, który wcale nie był zmyśloną w złości bajką, tylko faktyczną rysą w moim życiorysie.

-Skończ Bill, proszę.

-Prawda aż tak boli?- zapytał ze sarkazmem.-Chwilę temu przecież królowałeś.

-Sława nas zniszczyła, Bill.

-Możliwe, ale wiesz co? Dobrze mi z tym.

Przeświadczenie o doskonałości prowadzi na samo dno.

-Wiem coś o tym..

*

To, że znów się nie udało, wcale jej nie zdziwiło. Od połowy roku taka wiadomość była dla niej na porządku dziennym, aczkolwiek nie załamała się ani razu. Była bardzo dzielna, w przeciwieństwie do swojej matki, która wylewała kolejne łzy, widząc nieporadność córki. Ale nic nie mogła poradzić. Pieniądze, które była gotowa oddać za zdrowie Emily, nie dawały jej niczego, prócz kolejnych nieudanych zabiegów.

-Znów płaczesz, mamo.

-Nie, to tylko…

-Mamo.- przerwała jej, bo przecież była pewna.

-Emily, tak cię przepraszam. Przepraszam za to, że znów ci nie pomogłam. Ja nie wiem co jeszcze można zrobić… Przepraszam córeczko.

-Mamo przestań, poradzę sobie..- wyszeptała, ostrożnym ruchem szukając dłoni rodzicielki. Kiedy poczuła znane ciepło, ścisnęła ją mocno, a potem ucałowała.

-Przecież czasami jeszcze widzę.. A może kiedyś mi się odmieni? Tak samo z siebie… Może mamuś tutaj potrzeba trochę wiary w Boga, a nie medycyny? Poczekajmy. Ja.. ja nauczę się tak żyć, tylko daj mi trochę czasu. Obiecuję, że nie będę dla ciebie obciążeniem. Obiecuję, naprawdę.

*

Pomimo porannej kłótni z Billem, nasz stosunki nie pogorszyły się aż tak bardzo. Chyba przyzwyczailiśmy się do takiego obrotu sprawy. Szkoda było mi tylko reszty, bo musiała to wszystko znosić, a co najgorsze opowiadać z uśmiechem na twarzy. Chciałem tego wszystkiego uniknąć, ale teraz wiem, że jestem zbyt słaby aby z tym walczyć. Doszedłem do wniosku, że jestem tym typem człowieka, który poddaje się przy przeszkodzie o najniższym poziomie. Chociaż niby chcę aby było dobrze, to trudność z jaką musiałbym o to walczyć mnie przeraża. Jednego czego nauczyłem się przez ostatni czas, to nazywać rzeczy po imieniu i mówić o nich wprost. Nie ukrywam, że jestem skończonym idiotą, dla którego sława była ważniejsza od najcudowniejszego skarbu na ziemi. Wolałem lansować markę nowego zegarka, niż sprawdzać czy ma ona w nocy gorączkę. Do dziś zachodzę w głowę, jak ona to wszystko znosiła. Moje późne powroty, plotki o kolejnych zaliczonych dziewczynach… Dostrzegam teraz, że ona po prostu mnie kochała miłością, jakiej mi nigdy nie będzie dane poczuć. Najgorsze znów jest to, że ja też ją kochałem, tylko że jej osobę stawiałem na równi z innymi podrzędnymi potrzebami. Zniszczyłem ją wewnętrznie, wiem o tym. I teraz, kiedy chciałbym to zmienić, chciałbym przytulić się do jej blond włosów, które zawsze pachniały brzoskwiniową odżywką, nie potrafię. Jestem jak nierozgarnięte dziecko, które nie potrafi się przemóc, pomimo iż bardzo chce..

‘Kocham cię, Emily…

*

Siedziała na szpitalnym łóżku i w spokoju czekała na swojego ojca, który miał ja dzisiaj odebrać ze szpitala. Obecna faza choroby nie pozwalała jej jak na razie na samotne wędrówki po mieście. Stukała cichutko obcasem, zaciskając raz po raz delikatne, długie palce na swoim telefonie komórkowym. Zwiewna sukienka o odcieniu kasztanowym dosłownie wisiała na jej ciele, zakrywając gdzieniegdzie odstające kostki. Szum na korytarzu strasznie ją irytował, a do tego ten paskudny, szpitalny zapach…

Zastanawiała się, co on może teraz robić. Nie wiedziała jaka jest dokładna godzina, więc nie mogła odpowiedzieć sobie na wcześniej postawione pytanie. Może je chipsy o ich ulubionym smaku? A może śpi, co zawsze robił, kiedy pokłócił się z kimś? Z uśmiechem wspominała hotelowe kłótnie, a potem wspólne regulowanie rachunku za wyrządzone szkody. Mina wkurzonego Josta i panikującego Billa, były bezcenne.

Kalkulowała, rozważała… jednak nie dopuszczała tylko jednej możliwości do swojej kochanej i mądrej główki, że myśli właśnie teraz o niej. Ale przecież on nie mógł tego robić, wiedziała o tym. Dostała list, rozmawiała z Billem. Wszystko to wskazywało na to, że starszy Kaulitz nawet dobrze nie zauważył jej zniknięcia. I to bolało ją najbardziej.

Byłam Twoja. Tylko i wyłącznie Twoja.

Byłam.

*

Wchodząc do tego klubu, wiedziałem już co robić przez następne godziny. Musiałem się bawić, aby zapomnieć. Zostawiła mnie, a ja nie potrafiąc jej szukać, musiałem zapomnieć. A najlepiej zapominało się z drinkiem w ręce i dziewczynami na kolanach.

Ale czy tak łatwo zapomina się o najpiękniejszym widoku w swoim życiu?

-Bo najpiękniejszym widokiem w moim życiu, jest Twój uśmiech Emily.

-Lizus!